พ่อแม่เป็นผู้ให้กำเนิดลูก
ทันทีที่มีลูก พ่อแม่จะมีความรู้สึก 2 อย่างคือ ความรัก กับความไม่มั่นใจ ความรู้สึกทั้ง 2 ประการนี้มีผลต่อวิธีการเลี้ยงลูกของบุคคลคนนั้นด้วย
พ่อแม่ที่เริ่มต้นด้วยความรัก มี 2 ลักษณะ คือรักที่มีลูก กับรักลูกมาก พ่อแม่ที่รักที่มีลูก พอใจที่มีลูก สนใจดูแลอย่างที่เห็นว่าลูกเป็นบุคคลที่ต้องดูแลเอาใจใส่ให้เจริญ และพัฒนาตามวัย พ่อแม่กลุ่มนี้จะพยายามศึกษาและเข้าใจลูก ไม่มองลูกในทางลบ คือความท้อแท้เบื่อหน่าย ไม่มองลูกในทางบอกมากเกินไป
เช่น คิดว่าลูกเป็นคนพิเศษ แต่จะให้ลูกในสิ่งที่เหมาะที่ควรเสมอ
 |  |  |
 |  |  |
ดูเหมือนว่าการเลี้ยงแบบรักมาก เด็กจะมีความสุขล้นเหลือแต่เชื่อไหมว่าความสุขที่เด็กได้รับนั้น กลับเป็นการสร้างนิสัยไม่รับผิดชอบ ขาดการรับรู้ที่จะต้องช่วยเหลือตนเอง ถ้ามีภาพเหตุการณ์เปลี่ยนแปลง เด็กคนนี้จะปรับตัวไม่ได้ เพราะเด็กไม่เคยต้องคิดไม่เคยตัดสินใจอะไรเลย และไม่เคยรับการฝึกให้ทำอะไรเป็น การรักลูกมากสร้างปัญหามากกว่าการรักลูกเป็น
ส่วนลูกที่เกิดมาจากพ่อแม่ที่ไม่มั่นใจไม่แน่ใจว่าอยากได้หรือไม่หรือเลี้ยงเป็นไหม ลูกคนนี้พ่อแม่ก็จะเลี้ยงไปตามที่คิดไม่สนุกที่จะเลี้ยง และชอบตำหนิลูก เวลาทำอะไรช้าก็จะเร่ง ถ้าลูกทำไม่ถูกก็จะดุว่าให้ลูกเสียใจ หรือไม่ก็แสดงความไม่พอใจและรำคาญให้ลูกเห็น การแสดงออกของพ่อแม่เช่นนี้ เกิดจากความไม่มั่นใจในการเป็นพ่อแม่ จึงแสดงพฤติกรรมก้าวร้าว ชดเชยความรู้สึกของตน โดยคิดว่าพ่อแม่คือผู้มีอำนาจเหนือลูก
เด็กที่มีพ่อแม่ไม่มั่นใจเช่นนี้ จะรู้น้อยเนื้อต่ำใจคิดว่าตัวเองเป็นส่วนเกินของครอบครัว เก็บตัว เกิดการขัดแย้งใจจิตใจ ไม่มั่นใจในการเป็นพ่อแม่ วิตกกังวล ซึ่งอาจมีอาการเจ็บป่วยทางจิตในเวลาต่อมาได้
